Καλώς σε βρήκα, όπλο μου ασημένιο!
ζητάς το χέρι μου λες και για μένα είσαι φτιαγμένο
μ’ ηλεκτρισμό, παίρνεις τα λόγια μου και τα γυρίζεις πίσω
να τα ακούσουν όλοι, αφού πρώτα τα μετρήσω.
Θα στήσω παγίδα πάλι στο φόβο μου,
θα παρατήσω στ’ αγέρι τον ακατέργαστο λόγο μου.
Για την ώρα έχω ακουμπήσει τα σπρέϋ στη μπάντα
και ζω δυο λέξεις: Red Armada.
Μια μπάντα χωρίς όργανα κι ενορχηστρώσεις,
καινούρια πλάνα για τη πάρτη μας πρέπει να καταστρώσεις.
Πόλεμο δε βλέπω, μα έχω μάχες να δώσω,
δε πρόλαβα τη γλώσσα σαν λεπίδα να στομώσω.
Έχω να νιώσω καιρό σαν στοιχειό ποταμίσιο,
γι’ αυτό δε παίρνω το δρόμο σου τον ίσιο,
κάνω δικά μου όσα δε βλέπεις μικροπράγματα,
βάζω φωτιά σ’ όσα μου δίνεις ανταλλάγματα – και…
Στήνω οδοφράγματα σε μέρη δικά σου,
κάνεις τα πάντα για να μη με βρεις μπροστά σου,
στα παιδιά σου χέρι σηκώνεις, δρόμο ματώνεις,
τον ίσκιο σου απλώνεις,
δε μας πληγώνεις.
Χώνεις τα φράγκα σου όπου δεν τα σπέρνουν
για να φυτρώσουν τα όνειρά σου και από πάνω μας να γέρνουν
εφιάλτες κι έτσι ξυπνάμε ιδρωμένοι
σε μια ατραπό χωρίς σκοπό αφιερωμένη – και…
εγώ μαύρη πέτρα θα ρίξω σ’ όσα με θρέψανε,
θα δώσω τόπο στην οργή και μια φορά θα μιλήσω,
θα ανοίξω χώρο στο μυαλό μου που παιδέψανε,
θα κλέψω χρόνο, ακόμα κι αν παραστρατήσω.
Δεν προσκυνάω θεό ούτε και δαίμονα,
δε θα σηκώσω σημαία παρά μονάχα κεφάλι,
δε θα χαρίσω ούτε θα πάρω ζωή κρυφά κι ανέντιμα
κι οπου με βγάλει χαλάλι.
Κι έτσι σου σπάμε τα νεύρα με γέλια και θόρυβο
κι ορθώνεις τοίχους με τσιμέντο και μόλυβο.
Το αφόρητο μαρτύριό σου, το ριζικό σου
κι ο φόβος ο αλλόκοτος το χτικιό σου.
Για μαζέψου για σουλουπώσου, συμφιλιώσου,
με τ’ απρόβλεπτο, τ’ αχώνευτο• τ’ αμπόρετο
κράτα δικό σου, το κοινό το καλό σου
κι άσε τα λόγια τα μεγάλα για το ιδανικό, τ’ απόλυτο.
Ναι, γιατί μου πίνει το νερό,
γιατί μου λιώνει τους πάγους και μου τρελαίνει το καιρό,
γιατί γεμίζει με σκουπίδια τη γωνιά
και μου σκεπάζει τον ήλιο με καταχνιά,
μου στερεί τα ωραία, μου χαρίζει ασχήμια,
την καντεμιά μου καλοπιάνει για να μείνουν τακίμια.
Τα δικά μου δανείζει μόνο για λίγο
και με διώχνει, δε μ’ αφήνει να φύγω.
Οχι, δε θέλω, μη με χωρέσεις στη λίστα,
μη με κοιμήσεις μ’ενδοφλέβια νύστα.
Στα σχέδια σου μη με βάλεις τα μελλοντικά,
μη μου μαθαίνεις να μιλάω και να ζω λογικά,
μη με κρατάς, μη μ’ ακουμπάς και μη φωνάζεις.
Άσε με μόνο, μη μου λες πως το καλό μου κοιτάζεις,
δε θ’ αρκεστώ στο παρόν σου κι ό,τι φέρνει,
κι ούτε τη γνώση σου θ’ αφήσω να με σέρνει.
Απέναντί μου,
ψυχή μικρή μου,
μαζί μου
να τους θυμάσαι φωνή μου.
Απέναντί μου, ψυχή μικρή μου,
στέκονται όλα όσα το αίμα μου νερώνουν•
βαλτώνουν σε μεταξένιο βάλτο
κι εγώ τραβιέμαι πιο κάτω
Μαζί μου να τους θυμάσαι φωνή μου
όσοι σε φτύσαν σε καιρούς φοβισμένους,
τους καϋμένους έχουνε χάσει τα ίδια με μένα• όλα χαμένα.
Πετσί μου, είσαι το μόνο βιβλίο
που ψέματα δε λέει και καίει
Παιδί μου, βρες κουράγιο και ζήσε
άνοιξ’ το κόρφο σου διάπλατα και φτύσε.
Που είσαι βαριά σπορά μου
Μη ζηλέψεις γιορτή και χαρά μου,
κοντά μου σκια μου,
γριά ζαλισμένη,
θα πεθάνεις αν θα μείνεις σκυμμένη
φωτιά μου, πέρασμά μου…