Όλα μες στο μυαλό μου γυρίζουνε
νεύρα πάλι αρχίζουνε να με περιτριγυρίζουνε
λέξεις πάλι με πνίγουνε
ψάχνω τρόπους να φύγουνε
όμως ήρθαν στοίχειωσαν και συνεχίζουνε
εκρήξεις απ’ το ηφαίστειο αφήνουνε
θα τα σπάσω όλα.
Γύρισα στο χτες
πηγές γεννήθηκαν, πίκρες θάφτηκαν
μα αναστήθηκαν αφού δεν πέθαναν οριστικά
Τρύπωσαν στην καρδιά με ρίζες της αγάπης
για τη ζωή βαθιά τα συναισθήματα
Γκρεμίζω κάστρα εγωισμού και είμαι σε δίλλημα ξανά
ένα απ’ τα πολλά
είναι ο τρόπος λάθος
μάλλον το πολύ άγχος με κούρασε απλά
Θέλω να βρω τη χαρά
τα λίγα, τα πολλά
πιστεύω ταπεινά πως είναι άσχετα
τα όνειρα που χάσαμε είναι άπειρα.

Πλήγωσες, πλήγωσα, πλήγωσε και τι μ’ αυτό
Νομίζεις πως θα βρούμε διέξοδο;
Θα φύγουμε από εδώ;
Η θάλασσα της οργής είναι μεγάλη,
καλεί τον θάνατο στην άβυσσο αγκαλιά να χαθούν
Το ένα φέρνει το άλλο
πληγές πολλές θα ανοιχτούν
ξανά οι εγωισμοί θα πικραθούν
Κηρύσσεις πόλεμο σ’ αυτούς που θα αρνηθούν να υποταχτούν
Όσοι κρατηθούν απ’ το σπαθί θα σωριαστούν
Σπάστα όλα όμως μετά τι;
Θ'αλλάξει η ζωή;
Θα βρεθείς στην κορυφή;

Άνεμος δυνατά φυσά
Τα κύματα θεόρατα ψηλά
φουρτούνες, σκέψεις, πέλαγα πλατιά
μέσα στο μυαλό σαν οργισμένη θάλασσα.
Καράβια που βουλιάζουν στ’ ανοιχτά
σχεδίες φτιάχνω να βγω στην στεριά
Τα κύματα στα βράχια με χτυπούν
και πριν να `ρθει το τέλος όλα σταματούν

Βλέπω τα κύματα να με παρασέρνουν
τα πάνω κάτω φέρνουν
τον πιο μίζερο εχθρό μου ανασταίνουν
και παίρνουν αυτό που λέγεται παιδί μες στην ψυχή
Το ερώτημα εκεί
παραμένει το γιατί να γίνεται η ζωή
πιο πονηρή και πιο καχύποπτη,
Να πνίγεται στην μίζερη αντιμετώπιση;
Μήπως φταίνε τα ύπουλα φίδια που υπάρχουν τριγύρω;
Μήπως βιώνω προκαταβολικά τον τελευταίο γύρο;
Μήπως ήρθε η ώρα τα σκοτάδια μου εμένα να ανασύρω;
Μήπως ζητάω πολλά και πρέπει το κεφάλι σε έναν άνθρωπο να γύρω;
Παραδίνομαι ώρες ώρες στο τίποτα
είναι όλα ύποπτα
απ’ το τίποτα νιώθω βάρη ασήκωτα
Γροθιά ανύπωτα δίνουν μια σπρωξιά στην πένα
για να πάει στο χαρτί
τελιώνει το κρασί, λιώνει το κερί
Είμαι ελεύθερος το νιώθω λίγο λίγο και από `κει παίρνω πνοή
ψυχή και σώματι δοσμένος στη ζωή
είναι μικρή του κάθως πρέπει λογική, χαζή.
Δε μου κάθεται καλά επειδή κοιτάω ακόμα το γιατί
οργισμένη θάλασσα
μπορεί και ν’ άλλαξα
στα χειρότερα και βούλιαξα
ελπίζω να μη χάλασα

Άνεμος δυνατά φυσά
τα κύματα θεόρατα ψηλά
φουρτούνες, σκέψεις, πέλαγα πλατιά
μέσα στο μυαλό σαν οργισμένη θάλασσα.
Καράβια που βουλιάζουν στ’ ανοιχτά
σχεδίες φτιάχνω να βγω στην στεριά
τα κύματα στα βράχια με χτυπούν
και πριν να `ρθει το τέλος όλα σταματούν