Την άγκυρα της σήκωσε κι έπιασε το τιμόνι,
στη γέφυρα σκαρφάλωσε και τα πανιά απλώνει.

Σε θάλασσες και σε στεριές όπου περνάει κουρσεύει,
γεμίζουνε τα αμπάρια της απ’ τις καρδιές που κλέβει.

Ο έρωτας που πνίγηκε μες τη βαθιά τη σκέψη
θα γίνει δράκος και θα πιει ώσπου να τη στερέψει.

Θαλασσινοί και στεριανοί στα αμπάρια της δεμένοι,
μετράει αυτή τα λάφυρα μα άδεια η καρδιά της μένει.