Φεύγεις κάθε βράδυ στις δέκα η ώρα
κι αφήνεις στο δωμάτιο μια τρύπα
και σβηστά τα φώτα

Ανοίγω την παλιά εφημερίδα
και ψάχνω για κανένα σινεμά

Κι όμως αύριο το πρωί
θα με πάρεις στο τηλέφωνο ξανά
και ‘γω θα την πατήσω
και θα γλιστρήσω
πάνω στη γυάλινη σου τη φωνή...

Φεύγεις κάθε βράδυ στις δέκα η ώρα
και μ’αφήνεις έκθετο στη ροή του δρόμου
με κραυγή διαβόλου.

Χτισμένη μες το στήθος μου κλεψύδρα
τα δάκρυα μου στάζει σιωπηλά
Δε σε γνώρισα ποτέ δε σε είδα.