Αν είσαι χρόνε πληγή, ευχή μεγάλη να σε `γιάνω
κι αν Χάρε θέλεις δάκρυα εγώ με γέλια θα πεθάνω.
Έτσι απλά σε ότι με καίει θα τη σπάσω,
λόγια χαμένα όσα περίμενα μπροστά τους να σωπάσω.
Μασημένη ιστορία στη σιωπή της κλεισμένη,
κάτω από βρωμικα συντρίμμια το αλλιώτικο προσμένει.
Χορτασμένο το χώμα από αίμα προδομένο,
καίει τ’ όνειρο και μένει αιώνες διψασμένο.
Ξεχασμένο τώρα πια το καρδιοχτύπι μας,
νιώθω κοράκια να πετούν μ’ άγριες φωνές πάνω απ’ τη λύπη μας.
Ζητάνε στόματα άβουλα σε αλάθευτα λόγια.
Μην κοιτάτε κατά `δώ, εγώ είμαι αλλού μόνος και χώρια.
Είναι βαριά τα ζόρια που η φωνή μου φορτώνει,
φοράει πέπλο από αγκάθια και με ματώνει.
Πώς να σωπάσω η ψυχή ζητάει από τα σπλάχνα μου να βγει,
Πώς να ημερέψω του μυαλού μου τη φυγή.
Πώς να δέσω τη γλώσσα με κόμπους βρωμικους βαμμένους,
για πες μου πώς να κλείσω τα μάτια σε προδομένους
κι όσα σκέπασες πως θες εγώ να ξεχάσω
βροχή θα γίνω σε ουρανούς γλυκούς, δε θα σωπάσω....

Πώς να σωπάσω
την ομορφιά του κόσμου μέσα μου για πες μου πώς να θάψω.
Πώς να σωπάσω
πώς να αντικρίσω αυτό τον ήλιο με άλλα μάτια, πως ν’ αλλάξω.
Πώς να σωπάσω
όταν στο στόμα μου ζητάνε χίλια ψέματα να ράψω.
Πώς να σωπάσω
θα δώσω τόπο στην φυγή και τον χαμό ίσως τρομάξω.

Έκανα τάμα σε εικόνες, μας `τάζαν λόγια πυρωμένα,
με κοίμιζαν τραγούδια στο φευγιό χρεωμένα.
Τότε με ξέχασε ο χρόνος με τη μοίρα τα βρόντηξα,
εκεί κατάρα μου δειλά σε πρωτογνώρισα.
Με κέρασες φόβο, σου `κανα δώρο τα τραγούδια μου,
είδα να φεύγουνε μακριά όλα τα αγγελούδια μου.
Περπάτησα σε μέρη ονειροστόλιστα,
εκεί που λόγια και ζωή βαδίζουν μόνα κι αχώριστα.
Ο όρκος πιο ιερός κι απ’ τους αγέραστους θεούς σας,
όλα ξένα στην ωριμότητα του νου σας.
Όμως πες μου απλά πως θέλεις να σωπάσω,
είναι οι σελίδες μου πολλές, μαύρο χρώμα θα τις βάψω.
Μ’ αλλόκοτες σκέψεις το μυαλό μου θα θολώσω,
θα κεράσω αλήθεια ακόμα κι αν τα χείλια μου ματώσω.
Σε έναν κόσμο που όλα πουλιούνται κι αγοράζονται
κι οι στιγμές για βρωμικα όνειρα χαράζονται.
Σε χάσαμε ζωή κι ότι μας έμεινε ξεχάστηκε,
κουράστηκε η ντροπή να μας σηκώνει χαλάστηκε.
Όλα θάφτηκαν πως θες να τα ξεχάσω,
ίσως παρέα με το χώμα κάποτε σωπάσω.