Πότε θα πάψεις πια να ζεις με τα ρεπό σου;
Πόσα χρειάζεσαι να αρχίσεις να γελάς;
Ο διάολος σου είναι το ίδιο τ’ όνειρό σου,
τάχα ξεθώριασε και τάχα είναι αργά.

Θέλω μονάχα να ξυπνάω το πρωί
απ’ το δικό σου το φιλί,
να `μαι εγώ ο διαλεχτός αστερισμός σου,
το αιώνιο παιδί.

Όταν θα πάψεις πια να ζεις με τα ρεπό σου
οι μέρες πάλι θα κυλάνε πιο αργά,
δε θα φοβάσαι αν δε με βλέπεις στο πλευρό σου,
κανείς δεν άντεξε μονάχος τη χαρά.