Άκουσα λόγια που όλα χαθήκαν έτσι απλά
και είδα ευχές και ματιές να τάζουνε τόσα πολλά
πάνε και αυτά κι ανάθεμα αν κανείς τα θυμάται
βλέπεις του χρόνου η τρεξιά δεν έχει μάθει να λυπάται.
Ευχαριστώ σε ρε αν θες και χάρη σου χρωστάω
μου έμαθες τόσα σαν πανάγιο φυλαχτό τα κουβαλάω
να χω το βλέμμα μου ζεστό και ακούραστο
δικό μου το μυαλό μου δουλεμένο και ασκούριαστο.
Άλλοι παίζουνε παιχνίδια στο δικό μας πόνο
τα γαμημένα μένουν ίδια και απαράλλαχτα στο χρόνο
εγώ είμαι εντάξει είμαι στα μαύρα μου τα χάλια
μα υπάρχουν άλλοι που πεθάναν από βρόμικα κεφάλια
ο πιο μικρός φόρος τιμής να μην χαθούν στους αιώνες
να γίνουν ένα με όσους δε μάθανε κανόνες.
Τιμή μου να πατάω αιματοχυμένο χώμα
όμως ντροπή μου δεν κατάφερα εγώ τίποτα ακόμα
Έχω πολλά να μάθω αλήθεια και να τραγουδήσω
και ας πάω στο διάολο ας είναι μόνο κάτι αντρίκιο ν’ αφήσω
πριν ξεψυχήσω και μ’ αγκαλιάσει η γη
σε βολεμένους καιρούς να στάζει αβάσταχτη πληγή.

Σε βολεμένους καιρούς και χρόνια ξέγνοιαστα
άσε με σάρκα και οστά όλα τα αταίριαστα
ρίχνει ματιές στο παρελθόν στη τύφλα μας τη μαύρη
έστω μια θύμηση αντρίκεια κάπου να βρει
και αφού έχεις χρέος και για το χώμα που πατάς
κάποιοι πεθάναν για σένα μην το ξεχνάς
εγώ το μυαλό μου θα ζορίσω θα υποφέρω
έστω λίγο απ’ όλα αυτά να καταφέρω

Ξέρω τόσα λίγα, καταλαβαίνω πολλά
κι αν δε σου κάθεται καλά, όλα καλά
μιλιά, πικρόχολή μου ψυχή θολή μου
δεν πα να σε δικάσουνε χίλια στόματα φωνή μου
Ταξίδεψε πληγή μου μακριά απ’ το πετσί μου
αντοχή μου κράτα αλήθεια πιο ψηλά και απ’ την ευχή μου
και άσε μακριά το κουφάρι μου από βρόμικα αρώματα
αν πρέπει φτύσε το και στα χώματα
λοιπόν διδάξτε με όπου βρεθώ και όπου σταθώ
και μια απειλή να πιάνει αν δεν ακούσω θα χαθώ
αλλοίμονο από λόγιους έχει πήξει αυτή η χώρα
μοντέρνοι ιδεαλιστές και όλα στη φόρα
και ακόμα όλοι έχουν γνώμη για όλους κι όλα
όμως δε μου πες ποτέ εσύ αλάθευτε ξερόλα
τι έχεις κάνει κόντρα στους βολεμένους μας καιρούς
ποια φάλτσα νότα έχεις παίξει στους ψευτοαντρίκιους χορούς;
Εμείς στη άκρη μ’ ένα τραγούδι που θυμίζει
σέρνει χρέος, άλλους τιμά και άλλους φοβίζει
αγγίζει όσα οι καιροί έχουν ξεχάσει για καλά
μες τα βολέματα στα ψέματα κι είναι πολλά

Σε βολεμένους καιρούς και χρόνια ξέγνοιαστα
άσε με σάρκα και οστά όλα τα αταίριαστα
ρίχνει ματιές στο παρελθόν στη τύφλα μας τη μαύρη
έστω μια θύμηση αντρίκεια κάπου να βρει
και αφού έχεις χρέος και για το χώμα που πατάς
κάποιοι πεθάναν για σένα μην το ξεχνάς
εγώ το μυαλό μου θα ζορίσω θα υποφέρω
έστω λίγο απ’ όλα αυτά να καταφέρω