Σον θεό έφταγω τάμα
ντε συρές τον πόνον μάνα
ντε συρές τον πόνο μάνα
και εγέννεσες εμέν

Μάνα ξέρτς πως αγαπώ σε
εντροπή κεν, να ρώτησε
αν εν κόλαση ο κόσμον
ο παράδεισον που εν

Τα τιφέκια περισέβνε
οι άνθρωπ ντε φταν κε ξέρνε
οι άνθρωπ ντε φταν κε ξέρνε
την ζωή νατούν θα τρων

Κρούνε πέρνε σαν χαμένα
αχ και λέπνε τα καημένα
τα μωρά τα πεινασμένα
ντα αποθάνε ασό λοιμό

Σον θεό έφταγω τάμα
ντε συρες τον πόνο μάνα
ντε συρες τον πόνο μάνα
και εγνώρτσα τη ζωή

Πως ελέπω τα παιδόπα
μόνον ψόπο και στουδόπα
θεμ για χάλασον τον κόσμο
και να χτις ασήν αρχή