Στερνή μου αθιβολιά, άδικα ρίχτηκες,
σ’ είχα άγκυρα για το σωστό.
Μπροστά στα μάτια μου, σαν φόβος τυλίχτηκες
άλλη μια ήττα, πάει κι αυτό.
Μέχρι της άνοιξης το τέλος, τίποτα άθικτο,
τίποτα κρατημένο κι αδώρητο.
Μέχρι τη ζέστα του θέρους, τίποτα άγγιχτο,
τίποτα κοινό ή απόρρητο.
Κοπήκανε τα πόδια μας, πέφτουμε αθρήνητοι
κι απ’ τους καιρούς μαστουρωμένοι.
Στερνή μας αποδοχή, σκυφτοί κι αμίλητοι,
βλέπεις γεννηθήκαμε χαμένοι.

Τελευταίες λεύτερες μέρες
πως τα κατάφερες τριγύρω, κοίτα.
Σ’ όσες αντάμωσες, έπεσες ξέρες.
Δεν λέγεται ατυχία, αυτή είναι ήττα.
Τελευταίες λεύτερες μέρες
κράτα τα ψίχουλα, αφού χάρισες την πίτα.
Πιάσανε πάνω σου όλες οι φοβέρες,
για όσους χάθηκαν, συγγνώμη απόψε ζήτα.

Ξέρεις για όλα τι φταίει, γι’ αυτό είσαι υπόλογος,
εσύ περνάς το σκοινί στο κεφάλι μου.
Καθόλου δε γουστάρω που βγήκα σ’ αυτά αληθινόλογος.
Καιρός ν’ ανοίξω το αρσενάλι μου.
Καιρός οι αλέρωτοι να γιομίσουν με μπαρούτι
τα σπλάχνα των αστών μέσα στον Μάη.
Να φτύσουν αίμα και φωτιά για τα κρυμμένα πλούτη
Μήπως και το αύριο θα μας τιμάει.
Λοιπόν, αλλόκοτε φόβε, κάποτε μου ήσουν εχθρός.
Τώρα, γίνε στα χέρια μου σφαίρες.
Απ’ τις παράξενες και τις θαυμάσιες, να πάρω μπρος
στις τελευταίες λεύτερες μέρες.