Μύρισε Φλεβάρης
και τα πουλιά δειλιάζουνε στο χιόνι
κι ο δήμιος ο γκρινιάρης
βιάζεται τόσο δίπλα στην αγχόνη
κι ένας λαός ντροπιάρης,
ξομολογιέται και για όλα μετανοιώνει.
Γελάει ο μακελάρης,
το άδικο το δίκιο, μ’ αίμα το πληρώνει.

Κι εσύ αναρωτιέσαι ακόμα
πότε θα κάνει, πότε θα κάνει ξαστεριά.
Της νιότης μας οι μάγοι φάγαν χώμα,
η γέννα είχε συμβεί από την άλλη τη μεριά.

Είδες το αλλαξοβρόχι,
έφερε πάνω μας την κραυγή του κεραυνού.
Κι έφτανε μόνο ένα όχι
να μείνει ο φόβος αλημέριαστος παντού.
Τρύπια του χρόνου η απόχη,
όμως εμείς σκλάβοι και πόρνες του νου.
Της λογικής η κόγχη
λάβωσε το αύριο κι οι μάγοι
χάσανε το άστρο τ’ ουρανού.