Ζω εδώ κοντά σ’ ένα μέρος μακρινό
προσμένοντας την άνοιξη και τ’ όμορφο καλοκαίρι
με την παλίρροια να με δεσμεύει.
Εκεί οι απέραντοι ωκεανοί, ο ήλιος και το φεγγάρι
μπήκαν σε παραμύθια αιώνιας λήθης
και η πούλια, η ωραία μου κοιμωμένη
θεραπεύεται απ’ τους αφρούς της γέννησης της.
Εκεί ο άνεμος αχάει και τα δέντρα γίνονται σκαλωσιές,
τα σώματα να αναστυλώσουν το χρόνο που τους μένει
και που με δίαιτα συναισθηματική
καταναλώνονται τα αιώνια και τα καθημερινά
ώστε να απέχουμε απ’ τις σταυροφορίες του κόσμου.
Γι’αυτό λοιπόν όταν ανεμίζεις λευκή σημαία απ’ το τηλέφωνο
και με επαναφέρεις στις ανασκαφές του έρωτα μου
μάθε να ακούς όπως δεν ακούς τον εαυτό σου
να μη μείνουν τ’ αστέρια και τα πουλιά ο μόνος ακροατής μας.