Το πιο όμορφο μου τραγούδι το ‘χω σε ένα συρτάρι
Μια λευκή είναι σελίδα μ’ ένα στυλό παραδίπλα
Στο μυαλό μου το φτιάχνω κι όταν θα έχω σαλτάρει
Θα ‘ρθω μπροστά σου και θα κάνω τη μεγάλη τη ντρίπλα
x3

Μαζεύω χρόνια, για τη σκακιέρα μου πιόνια
Μέσα στη νύχτα λαμπιόνια και για το κρύο σεντόνια
Μαζεύω λέξεις, να ‘χεις πολλές να διαλέξεις
Κι όλες τραγούδι τις φτιάχνω και θα το δεις, θα το προσέξεις
Θα βάλω μέσα, όλα της νύχτας τ’ αστέρια
Και μυρωδιά απ’ τα παιδικά μου καλοκαίρια
Τρελά νυχτέρια, και μόνο όπλο στα χέρια
Αυτά τ’ απίθανα του λόγου τα μαχαίρια.
Θα βάλω μια γλυκιά ανατολή από την Κρήτη
Κι απ’ τη Θεσσαλονίκη μελαγχολικό δειλινό
Θα ‘χει το πείσμα και την πίστη του ερημίτη
Θα ‘ναι πικρό σαν το αντίο το στερνό
Θα του φορέσω κουρέλια και ξυπόλυτο θα ‘ναι
Για να γνωρίζει τον πόνο και ν’ αγαπά όσους πεινάνε
Και θα το λέω τις νύχτες, μόνο τις νύχτες
Να ‘χουν παρέα οι μόνοι και οι ξενύχτες
Μα θα στο φέρω, θα το δεις, θα το ακούσεις σου λέω
Αν το γουστάρεις τιμή μου κι αν δε σ’ αρέσει θα φταίω
Δεν ξέρω πότε και πόσο καιρό θα μου πάρει
Όμως το πιο όμορφο τραγούδι μου το έχω σ’ ένα συρτάρι…

Το πιο όμορφο μου τραγούδι το ‘χω σε ένα συρτάρι
Μια λευκή είναι σελίδα μ’ ένα στυλό παραδίπλα
Στο μυαλό μου το φτιάχνω κι όταν θα έχω σαλτάρει
Θα ‘ρθω μπροστά σου και θα κάνω τη μεγάλη τη ντρίπλα
x3

Έχω μια ιδέα τρελή, κι αν ωριμάσει θα σπάσει
Τα σύνορα του μυαλού μου και θα το δεις θα σε φτάσει
Θα σου μιλήσει, όχι σ’ ανθρώπινη γλώσσα
Γιατί σ’ αυτή σου ‘χουνε πει τόσα και τόσα
Εμείς αλλιώς θα τα πούμε, αρκεί το χρόνο να δώσεις
Δε θα σου μείνουν κουβέντες, μόνος θα νιώσεις
Και θα ‘ναι ωραίο σαν μυρωδιά απ’ ανοιξιάτικο λουλούδι
Θα μιλάει με τις καρδιές το πιο όμορφο μου τραγούδι
Θα ‘χει γκρίζα μαλλιά και στην καμπούρα τα χρόνια
Θα ‘χει του δέντρου τη γνώση κι επιμονή απ’ τα τριζόνια
Βροχές και χιόνια, δε θα λογαριάζει
Σα το νερό του ποταμού, όλο θ’ αλλάζει...

... Θ’ αλλάζει...
Χρώματα αρώματα στόματα χώματα
Σκέψεις και λέξεις, ιδέες καμώματα
Μόνα τα τείχη που λες πληγιασμένα
Και κάτι από μένα μυαλά λυσσασμένα
Τα χέρια απλωμένα σε χέρια δοσμένα
Σε σένα από μένα, σε μένα από σένα...

Και θα στο φέρω όταν θα ‘χει πια βραδιάσει
Κι όλα τα μίζερα μου χρόνια να ρεφάρει
Κι όταν θα ξέρω λίγο τόπο πως θα πιάσει
Τότε και το τραγούδι μου θα βγει απ’ το συρτάρι!

Το πιο όμορφο μου τραγούδι το ‘χω σε ένα συρτάρι
Μια λευκή είναι σελίδα μ’ ένα στυλό παραδίπλα
Στο μυαλό μου το φτιάχνω κι όταν θα έχω σαλτάρει
Θα ‘ρθω μπροστά σου και θα κάνω τη μεγάλη τη ντρίπλα