Ένα ποτάμι ξεκινάει από δω,
ένα ποτάμι θα σαρώσει το γιαλό,
είναι η γυναίκα που ξυπνά,
δεν μπορείς να τη σταματήσεις,
δεν μπορεί, κανείς δεν μπορεί.

Τις προδοσίες που μας κάνουν σιωπηλές,
όλες τις πίκρες κι όλες μας τις ενοχές,
Μία γυναίκα, ναι εγώ,
δεν μπορώ άλλο ν’αγνοήσω,
δεν μπορώ πια, δεν μπορώ.

Ένα ποτάμι που κυλάει βιαστικό,
ένα ποτάμι που δεν έχει γυρισμό,
είναι η γυναίκα το νερό
και δε γίνεται να ησυχάσει,
δεν μπορεί πια, δεν μπορεί.

Όσα κατάπιε μια ζωή χωρίς μιλιά,
όσα την πνίγουν μια ζωή στα σκοτεινά,
τώρα η γυναίκα σου η μικρή
δεν μπορεί άλλο να τ’ αντέξει,
δεν μπορεί να τ’ ανεχθεί.