Κάθομαι απόψε αργά... μονάχα σκέψεις τριγύρω
η πιο δύσκολη της μέρας στιγμή
λόγια από φίλους, να περπατάν γύρω γύρω
μα τώρα πια δε μου ιδρώνουν τ’ αυτί...

Κάποτε τα πίστευα πες με αφελή,
ό, τι και αν πεις, πάντα θα ταξιεύει...
Μόνος παγιδεύτικα μες σε ένα κελί
εκεί που η μοναξιά παραμονεύει...

Εκεί που ο χρόνος δουλεύει διπλά
όχι για μας (εμείς αλλου) εγώ κι η πάρτη η δικιά μου
Γουστάρουμε το πράγμα να προχωράει αργά
να επουλώνονται οι πληγές από τα τραύματά μου.

Κι αν κάπου κάπου κολλάω και τη πληγή ξεχνάω
γλώσσες διχάλες, παντού σαν μαχαίρια τρυπάνε
τότε ώμο κολλητού ακουμπάω
υπάρχουν κάποιοι που δεν ξεχνάνε

Είναι οι λίγοι και καλοί, που χωράνε παντού
με τα μάτια τους ψηλά να κοιτάνε.
Δεν τους βρίσκεις όμως τώρα.. την κάναν γι’ αλλού
και όπως μου μοιάζει πίσω δε γυρνάνε...

Και για πάρτη τους σηκώνω τούτο το ποτήρι
Ποτήρι της οργής, είπα να το πω
Οι σκέψεις το ρουφάνε ξεροσφύρι
και είναι τ’ άτιμο... πολύ πικρό...

Προτου λακίσεις, το ποτήρι της οργής κοίταξε να γεμίσεις
κι αν σου φανεί γεμάτο ενώ είναι άδειο...
Κάντο μια ρουφηξιά και πες Άσπρο Πάτο!

Ίσως εγώ που έμεινα πίσω να πληρώσω
λογαριασμό που δε μου είναι χρεωμένος.
Το παρελθόν μου ίσως θα πρέπει να σκοτώσω
αν θέλω απ’ όλα αυτά να βγω κερδισμένος

Κι αν πάλι κάποιες απ’ τις τύψεις μου μ’ αφήσουν
τότε και εγώ θα τις δικαιολογήσω.
Με λόγια και στιγμές illustration
εγώ ποτέ μου δεν μπόρεσα να σμίξω.

Πες με απροσάρμοστο ή και τρελό
τίποτα από όλα πια αυτά δε με πειράζει
Εκείνο το όνειρο το απατηλό
μέσα στον ύπνο μου ακόμη φωνάζει

Είναι σαν βάλσαμο, σαν αδερφού είναι λόγος
μές τη πιο δύσκολη στιγμή της ημέρας.
Είναι και στήριγμα σε ζόρικη εποχή
και όχι λόγια που τα παίρνει ο αέρας...

Βλέπω ξημέρωσε και πρέπει πια να φεύγω
όμως τ’ όνειρο θα μείνει καβάντζα
είναι μαζι με το δικό μου και άλλων
είναι αυτοί που θα θυμάμαι για πάντα

Και για πάρτη τους σηκώνω τούτο το ποτήρι
Ποτήρι της οργής, είπα να το πω
Οι τύψεις το ρουφάνε ξεροσφύρι
και είναι τ’ άτιμο... πολύ πικρό...