Ό,τι απέμεινε απ’ αυτή τη ζωή,
είν’ η μοναξιά που ανήμπορη τρικλίζει,
είναι η εγκατάλειψη τετράποδων θυμάτων,
θυσία στο βωμό του αυριανού πολιτισμού μας.

Βρωμάει ο θάνατος από μακριά,
ηγέτης στη σκηνή που διάλεξε να παίξει,
κλείνει τα αυτιά του στων δακρύων τις σειρήνες,
στρόβιλος αιώνιος σε άλλων αμαρτίες.

Πρησμένες ψυχές στη μάντρα ακροβατούν,
στο τεντωμένο σχοινί που οδηγεί στον ουρανό,
αθώα βλέμματα που με κοιτούν
και με κάνουν να ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος.

Μια μάνα φάντασμα αγκαλιάζει τη ζωή,
που παλεύει για μια σταγόνα γάλα,
με τα μάτια της στη λάσπη να μετρά
ένα, ένα τα δικά της κόκαλα.

Θα `θελα μαζί τους να κυλιστώ
και να χαθώ στην παράξενη δική τους γοητεία.
Χάιδεψα τα ίχνη τους και μάτωσα.
Είμαι υπεύθυνος γι’ αυτά.

Βολεύτηκα όμως μέσα στη δειλία,
μέσα στη δειλία που γεννά η πλειοψηφία.
Σκύβω το βλέμμα μου, βάζω φωτιά.
Είμαι υπεύθυνος γι’ αυτά.