Σε ένα σπίτι που θυμίζει εγκατάλειψη
φώτα σβηστά και ένα τηλέφωνο νεκρό.
Του χωρισμού μας η σκηνή σε επανάληψη
μες στο μυαλό μου συνεχώς την ξαναζώ.

Σε θυμάμαι και σφίγγω τα χείλη
και καπνίζω και πίνω τρελός.
Να χωρίσουμε μου είπες σαν φίλοι.
Μα εγώ σ’ αγαπώ δυστυχώς...

Σε θυμάμαι και τρέμω τα βράδια,
του τσιγάρου με πνίγει ο καπνός.
Την ζωή μου την άφησες άδεια.
Μα εγώ σ’ αγαπώ δυστυχώς...

Το δάκρυ μου έκανε στα μάτια μου κατάληψη.
Ντρέπομαι τόσο στον καθρέφτη μου να δω.
Το ίδιο έργο ξαναβλέπω σ’ επανάληψη
κι εγώ πεθαίνω που εσύ δεν είσαι εδώ...