Κάτι αλλάζει όπως πέφτουνε τα φώτα
των φαναριών στην Πειραιώς, στην Κηφισίας,
κάτι αλλάζει τέτοια μέρα σαν και πρώτα,
ψάχνει η πόλη μια σταγόνα ευτυχίας...
Την πόρτα κράτα να περάσει το φεγγάρι,
να κάνει βόλτα στο δωμάτιο και να φύγει,
αυτός ο κόσμος όλο λέει αλλού να πάει
κι όλο στα μάτια σου επάνω καταλήγει...

Σου λέω κοίτα με, μου λες δε θέλω...
Μα πώς μπορείς να μη πιστεύεις πια στα θαύματα;..
Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω...
Μα πώς μπορείς να μη με αγαπάς τα Σάββατα;..

Πες μου πως γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα...

Κορμιά δεμένα επιμένουν στην αγάπη...
στα σινεμά, σε μια αγκαλιά, σε δυο αστεία.
Αυτή τη μέρα μ’ ό,τι αντέχει να υπάρχει,
ψάχνει η πόλη μια χαμένη ευκαιρία...