Όλη μου η ζωή ένα κόλπο.
Μια ψευδαίσθηση καλή.
Είχα δώσει κι έναν όρκο.
Να πουλήσω την ψυχή.
Μα δεν τον τήρησα και παρατήρησα, να υπάρχω πάλι.
Και με συνάντησα εκεί που με άφησα, πάνω στο μπλέ λιβάδι..

Αύριο το πρωί,
θα ‘ναι μια νέα αρχή,
με θεατές κομμάτια..
Θα με επισκεφτεί,
εκείνο το παιδί,
με όνειρα στα μάτια..
Που ξέρει να γελά,
κρυφα και φανερά,
τον κόσμο να αγαπάει..
Κι έχει μια αγκαλιά,
πολύ πορτοκαλιά,
σαν ήλιος που ξυπνάει...

Όλη μου η ζωή ένα κόλπο.
Ταχυδακτυλουργός καλός.
Τώρα γίνομαι ένα όπλο.
Στόχος μου ο εαυτός.
Μα εδώ είμαι γύρισα και παρατήρησα, να υπάρχω πάλι.
Και με χρειάζομαι αφού με νοιάζομαι, όσο και όλοι οι άλλοι...