Μεθώ και πέφτω ανάσκελα
κι η γη γυρίζει φάλτσα
ξεχνώ του κόσμου τις πληγές
και της ζωής τα σκάρτα.

Κι αφού τα ξεσκαρτάρισα
μια μαύρη τρύπα μένει
βαθύ πηγάδι με νερό
να πίνει η οικουμένη.

Μ` αν ξεστρατίσει ο άξονας
της γης και πέσει χάμω
κι έρθουν τα ίσια ανάποδα
κι όλα τα κάτω επάνω.

Πνευμόνι από τη Φλώρινα
δοξάρι απ` το Πωγώνι
και του Τσαούς ο ταμπουράς
βάλσαμο και αφιόνι.