Κλειδώνω τη χαρά που έχω στο χαρτί
Οι λέξεις με κοιτάν σαν να` χω τρελαθεί
Κι εγώ γελώντας συνεχίζω να απλώνω τη μελάνη
Ο χρόνος πώς περνά τελειώνει η στιγμή
Και νιώθω τη χαρά να θέλει να κρυφτεί
Να την κρατήσω δεν μπορώ, κρύος ιδρώτας να με πιάνει.

Αχ η χάρά μου αυτή
Στα μάτια σου γεννιέται, στο γέλιο σου φωλιάζει
Κι όταν πια εσύ δεν είσαι εκεί
Τη δύναμη της χάνει, το κλάμα τη νικάει
Κι ο πόνος ζητάει να γίνει βασιλιάς.

Κλειδώνω τη χαρά που έχω στο χαρτί
Νομίζω έτσι πως θα μείνει ζωντανή
Μα η θύμησή της με πληγώνει
Το κενό της με κλωτσάει.