Εφταίξαμε κι οι δύο, εγώ το πιο πολύ,
για το στερνό αντίο, για το στερνό φιλί,
μα κάθε που βραδιάζει στο σπίτι τ’ ορφανό,
η ερημιά με σφάζει, σε ψάχνω και πονώ.

Όσα `γίναν λησμόνα τα κι έλα γείρε εδώ `να
το κεφάλι στα γόνατα σαν παιδούλα ξανά,
να σ’ αγγίξει το χέρι μου που `χει μείνει νεκρό,
τρυφερό καλοκαίρι μου, καλοκαίρι πικρό.

Εφταίξαμε κι οι δύο, εγώ το πιο πολύ,
ναυαγισμένο πλοίο εγίνηκε η ζωή
μα κάθε που νυχτώνει και το κλειδί γυρνάς,
το στήθος μου ματώνει γιατί κι εσύ πονάς.

Όσα `γίναν λησμόνα τα κι έλα γείρε εδώ `να
το κεφάλι στα γόνατα σαν παιδούλα ξανά,
να σ’ αγγίξει το χέρι μου που `χει μείνει νεκρό,
τρυφερό καλοκαίρι μου, καλοκαίρι πικρό.