Νά’ μαι πελάγου αρμύρα που καίει
Νά’ μαι κορφή στο κύμα που αφρίζει
Νά’ μαι το δάκρυ εκείνης που κλαίει
για τον καλό της που φεύγει και δε γυρίζει

Νά’ μαι φεγγάρι, μικρό πεφταστέρι
Νά’ μαι η νύχτα που φέρνει τη γαλήνη
Νά’ μαι σπαθί σ’ εκείνου το χέρι
που αγάπη και δίκιο τον έμαθαν να δίνει

Κι ένα αεράκι πρωινό
νά’ ρθει να με σκορπίσει.
Και σ’ έναν τόπο μακρινό
τη σκόνη μου ν’ αφήσει.
Και αύριο, αύριο πάλι απ’ την αρχή.

Νά’ μαι σταγόνα βροχής που ξεσπάει.
Νά’ μαι χωράφι ξερό και διψασμένο
Νά’ μαι τραγούδι που στίχο ζητάει
για τον καημό μας να μιλήσει, τον κρυμμένο

Νά’ μαι χαρά παιδιού που γελάει
Νά’ μαι ο ήλιος που όλα τα φωτίζει
Νά’ μαι το δίκιο αυτού που πονάει
για τη ζωή και την ψυχή του που δεν ορίζει

Κι ένα αεράκι πρωινό
νά’ ρθει να με σκορπίσει.
Και σ’ έναν τόπο μακρινό
τη σκόνη μου ν’ αφήσει.
Και αύριο, αύριο πάλι απ’ την αρχή