Ροδοπέταλα ριγμένα στα χαλιά,
κι αλλά τόσα πεταμένα μες τη λάσπη.
Έτσι έμοιαζε η δίκη μου η καρδία,
κόκκινη φωτιά και μαύρη στάχτη.

Κι εσύ που ξέρεις πια μην κόψεις το τριαντάφυλλο
μα εσύ που δεν το ξέρεις άγγιξε τα’ αγκάθι,
το ίδιο έκανα κι εγώ μέσα στην άβυσσο
έκαιγα πάθη και μύριζα παράδεισο.

Μη μ’ ακουμπάς ματώνω.
φυλάω τ’ αγκάθια μου για μένα.
Μη το ξεχάσεις μόνο,
λουλούδι εγώ πως έγινα για σένα.

Ροδοπέταλα σαν άστρα στα μαλλιά,
κι αλλά τόσα σαν βαρκούλες μες στο κλάμα.
Έτσι έγραψαν τα δικά μου τα παλιά
ένα πάρα κάτι πριν το θαύμα.

Κι εσύ που ξέρεις πια μην κόψεις το τριαντάφυλλο.
Μα εσύ που δεν το ξέρεις ανοιξ’ το παράθυρο,
ένα αεράκι τ’ άρωμα μου θα σου φέρει.
Θα ‘μια ένα ρόδο που ψάχνει για ένα χέρι.