Μ’ αυτή τη κόκκινη αρμάδα, γινόμαστε βαθιές ρωγμές
πάνω στον τοίχο της σιωπής, φτύνουμε ατόφιες στιγμές.
Μ’ αυτή τη κόκκινη αρμάδα, με της γης τους κολασμένους
χτίζουμε αυθαίρετο ζωής, για του κόσμου τους εξεγερμένους.
Μ’ αυτή τη κόκκινη αρμάδα, σηκώνουμε κύματα
στα πιο αφιλόξενα λιμάνια, πνίγουμε τύψεις και κρίματα.
Μ’ αυτή τη κόκκινη αρμάδα, κόντρα σ’ όλα τα φιρμάνια
χωρίς φόβο και μετάνοια.
Πασαμοντάνια.

Συμμετέχουμε στο σήμερα, σεβόμαστε το χτες
ανήκουμε στο μέλλον, φώναξέ το όπου θες
άνοιξε την πόρτα και μπες, ο φόβος έληξε δες
καίνε παντού τόσο ανόμοια, ίδιες φωτιές.
Για να μας δουν πρέπει να βάλουμε τουρμπάνια,
φισεκλίκια, αστέρια και πασαμοντάνια
ή να σερνόμαστε γυμνοί και πεινασμένοι στη γη
ή να γίνουμε απλά η πιο μεγάλη κραυγή.
Οι εξεγερμένοι τώρα έχουν αξιοπρέπεια,
αφού νιώσανε πρώτα κάθε συνέπεια.
Αποκλεισμένοι τα όμορφα και τα σπουδαία μοιράζουν,
αλλάζουν τους βολεμένους τρομάζουν.
Αν δεις τη φωτιά να σιγοσβήνει και δεν κάνεις κάτι,
απ’ την ψυχή μου εύχομαι να φτάσει πάνω σου η στάχτη,
τότε θα θες να φωνάξεις, μα ό,τι κι αν πεις,
θα πέσει πάνω στον τοίχο της σιωπής.

Μ’ αυτή τη κόκκινη αρμάδα,
στα πιο αφιλόξενα λιμάνια.
Μ’ αυτή τη κόκκινη αρμάδα,
χωρίς φόβο και μετάνοια.
Πασαμοντάνια.