Για τις αγάπες που σβήσαν σαν άστρα
Και για τα όνειρα που πέσανε
λες κι ήτανε στην αμμουδιά κάστρα
Για την ανάσα πριν το πρώτο φιλί γράφω κομμάτια
Για όλα αυτά και το νυσταγμένο βλέμμα στα μάτια

Μυρωδιά γιασεμιού και ένα γλυκόπικρο τραγούδι
Ήρθα κι άφησα στην πόρτα σου ένα άσπρο λουλούδι
Όταν λυπάσαι κι όταν φοβάσαι να με ακούς
Ραπάρω στις βροχής τους ρυθμούς να το θυμάσαι

Το σφύριγμα του αέρα μια γκρίζα ημέρα
Που θα σου φέρει τ’ αρωμά μου από πέρα για πέρα
Αγκάλιασε το σφιχτά όπως θα αγκάλιαζες εμένα
Να φύγει με μια γεύση από χάδια χαμένα

Όσα μου λείπουν, νοσταλγώ, μα έμαθα να μη ζητάω
Και λίγο πριν πνίγω στον εαυτό μου ξεσπάω
Που άλλαξα, που χάλασα που σε άφησα,
Που έγινα όσα μίσησα
και μίσησα τα πάντα που αγάπησα

Μα δε φταιω, φταις εσυ, φταινε όλα και τίποτα
Φταινε λόγια ανείπωτα, συναισθήματα ανέκφραστα
Φταινε λέξεις που ξέχασα να πω κι είναι κρίμα
Να περνώ τον καιρό μου σκεπτόμενος όσα έχασα

Μα πάνω που ηρεμώ και λεω πως θα είμαι καλά
Θυμάμαι ένα πράγμα μου έλεγες εσύ
Οι άνθρωποι πάντοτε φεύγουν μακριά
Και σκέφτομαι αν είναι λάθος
που εγώ πάντα μένω εκεί...

Σφυρίζω μελωδίες του χειμώνα που πέρασε
Του χειμώνα που πικρές με κέρασε
Μια εικόνα έχω κρατήσει μα απόψε θα την κάψω
Για να ζεσταθώ και πάνω απ’ τη σταχτή να κλάψω

Γιατί αυτό είναι η ανάμνηση σταχτή
σταχτή που μένει όταν σβήνει η φωτιά
Η μοίρα μου φαίνεται μ’ έχει άχτι
Γι’ αυτό χω μάθει να κοιτάω χαμηλά

Κι αν με ρωτήσεις
Αν έγραφα για κείνη στα κομμάτια μου
κείνη που πλέον
Κανά πως δεν την ξέρω
Με μια κίνηση του κεφαλιού αντίρρηση θα φέρω
Μα θα με προδώσουν τα πρησμένα μάτια μου

Ο ερωτάς δεν είναι σε λόγια που λένε στόματα
είναι σε άδεια καταστρώματα
Στου Αυγούστου τα τελειώματα
Δεν είναι στο makeup και στα αρώματα
Ούτε στης ηδονής τα στρωματά

Οι έρωτες δεν έχουν ονόματα έχουν χρώματα
Περιπλανιούνται και στιγμές στιγματίζουν
Πολλές φορές τους συναντάμε
ως ανθρώπων ομοιώματα
Και μ’ ένα βλέμμα τους μόνο μας μαγνητίζουν

Μα πες τι γίνεται όταν όλα στραβώνουν
όταν δυο βλέμματα ξένων ανταμώνουν ξανά
όταν θυμάσαι εκείνη την πρώτη μάτια
Μπαίνουν οι αναμνήσεις σε τροχιά
Κι οι αναμνήσεις πληγώνουν

Να το ξέρεις και φέτος θα’μαι εκεί με μια καρδιά μίση
Σε μια θολή φωτογραφία του χειμώνα γιατί
Κάθε φορά που αγαπάς διαιρείς την καρδιά σου
Και λίγο λίγο τη σκορπάς
για κάποια που δεν ειναι'κει

Ώσπου φτάνεις σ’ εκείνο το σημείο που
αν διαιρέσεις την καρδιά σου θα πεθάνεις
Και φοβάσαι..
εγώ δεν τη διαίρεσα ξανά..
Της τη χάρισα κι είπα να με θυμάσαι...

Σφυρίζω μελωδίες του χειμώνα που πέρασε
Του χειμώνα που πικρές με κέρασε
Μια εικόνα έχω κρατήσει μα απόψε θα την κάψω
Για να ζεσταθώ και πάνω απ’ τη σταχτή να κλάψω

Γιατί αυτό είναι η ανάμνηση σταχτή
σταχτή που μένει όταν σβήνει η φωτιά
Η μοίρα μου φαίνεται μ’ έχει άχτι
Γι’αυτό χω μάθει να κοιτάω χαμηλά