Περνά
ξυστά απ’ τη ρόδα σου
τα χαρτομάντιλα σφιχτά
Σκυφτά
βουνά τα μάτια του
απ’ τα ρέστα σου ζητά

Γεννημένος άνθρωπος
μεγαλωμένος σαν χιονιάς
Το σπίτι του είναι κάθε οδός
μια κούτα, η θέα μιας φωλιάς

Περνά
Χωρίς κασκόλ
με τόσα χρόνια τυλιγμένα στο λαιμό
Κοιτά τον κόσμο
με άλλο κόσμο στο μυαλό

Περνά
ξυστά απ’ τη πόρτα μου
στη διαδρομή μου γρατζουνιά
Ελέγχω με το βλέμμα μου
αν είν’ τα τζάμια μου κλειστά

Γεννημένος άνθρωπος
μεγαλωμένος σαν κλαδί
έμαθε να `ναι άτρωτος
πέφτοντας πάνω του η ζωή

Περνά
Χωρίς κασκόλ
με τόσα χρόνια τυλιγμένα στο λαιμό
Κοιτά τον κόσμο
με άλλο κόσμο στο μυαλό

Πιάσε με κόρη πιάσε με
με δυόσμο για μαντήλι
που βγαίν’ η ανάσα σου δροσιά
μέσ’ απ’ τα δυο σου χείλη

Περνά
Χωρίς κασκόλ
με τόσα χρόνια τυλιγμένα στο λαιμό
Κεμαλ ο κόσμος
δεν θ’ αλλάξει λέω κι εγώ...