Δεν ψάχνω στιχάκια να γίνω βεντέτα
να βρω μία νύφη να φάτε κουφέτα
τον εαυτό μου αυτόν κατατρέχω
με όσο κουράγιο και δύναμη έχω
και δεν προλαβαίνω μα τρέχω

Δε θέλω ν’ ακούσω άλλα λόγια μεγάλα
τ’ αστέρια να πιάσεις να πάρεις μια σκάλα
αν είναι μωρό μου να μείνουμε φίλοι
γιατί πια μου ψήνεις το ψάρι στα χείλη
και μ’ έχεις κάνει ρεζίλι

Τη δικιά μου την πόρτα
δε χτυπάς όπως πρώτα
κι αν αργήσεις άλλο λίγο
τότε δε θα σου ανοίγω

Έχει λάκο η φάβα
συννεφιά στη λιακάδα
μία ζέστη μία κρύο
μια στο ναι και δυο στο αντίο

Όταν όμως θα με χάνεις
τρέχοντας δε θα με φτάνεις

Δυο μέρες μετράω χωρίς μια σου λέξη
συχνά αναρωτιέμαι γιατί έχω μπλέξει
ως πότε θα αντέχω αυτή σου τη στάση
σε βρίσκω στα λόγια σε χάνω στην πράξη
και σ’ έχω μη βρέξει μη στάξει

Μαζί μου δεν ξέρεις τι σε περιμένει
κι αν πας για μαλλί ίσως βγεις κουρεμένη
όπως πάμε θα δεις αστεράκια
γι’ αυτό μη μου κάνεις κολπάκια
δεν είμαι σαν τα άλλα παιδάκια

Παλιοκόριτσο κοίτα
δεν αντέχω την ήττα
το παιχνίδι σου θα παίξω
όσο με πάρει κι όσο αντέξω

Όταν όμως θα με χάνεις
τρέχοντας δε θα με φτάνεις