Έρημοι δρόμοι, φώτα σβηστά, όλοι χαθήκαν μες τα χαρτιά
ευθύνες πολλές, ρωτάς εάν φταις, η απάντηση όμως κρυμμένη
θαμμένη στο χθες.

Το παρακάτω με τρομάζει, να μείνω όρθιος φωνάζει
σε μια ζωή, σε ένα γιατί, που μου χαράζουν την ψυχή.
Λάθη αθόρυβα διαρκώς, έγιναν εθνική οδός
και εγώ οδηγούμαι σε ένα τούνελ δίχως φως.

Σε κάθε φανάρι και μια ψυχή, με ένα φορτίο χιλιάδες γιατί
πάλι ρωτάς, πάλι απορείς, που θα βγει.
Μα τι και αν λυπάσαι, τι και αν πονάς
σου κόβουν το βήμα σαν προχωράς
σου έχουν μάθει, μια ζωή να μην αντιδράς.