Δε βγαίνω από το σπίτι
έως ότου κοπάσει η βροχή
Δεν κάνω χωριό με κανέναν
και κανενός είδους ηθική

Ξένος ανάμεσα σε ξένους
Στη χώρα μου δούλους
Προσφάτως ελευθερωμένους
Σαν ζωα σε μαντρί να κάνουν τη δουλειά τους

Ξένος, αρματωμένος χωρικός
Εγώ θυμάμαι από πού έρχομαι, έχουμε υποφέρει
Να αφήσουμε ξανά το αίμα να διαλέξει
πού θα μείνουμε και πού θα μας φέξει

Και όταν ξαπλώνω πλάι σε πτώματα ζωντανά
Σαν νεκροθάφτης παραμιλώ
Βγαίνω στους δρόμους, πλευρίζω μπάτσους, κάνω φονικό
Φοβίζω τον εχθρό

Δε βγαίνω από το σπίτι
έως ότου κοπάσει η βροχή