Η μνήμη χαρακώνει το φακό
που τράβηξε το χώρο και το χρόνο.
Στο σώμα ξανατρέχει το νερό
που κύλησε στη λήθη και στον πόνο.

Και βγαίνεις απ’ τη θάλασσα γυμνή
ν’ αγγίξεις ό,τι έχεις ξαναγγίξει,
να σμίξουνε ξανά οι ουρανοί
εκεί που χαμογέλαγε η θλίψη.

Άσε να δω στο σώμα σου
τα μυστικά σημάδια,
που καίγανε το σώμα μου
δυο χρόνια και δυο βράδια.

Η μνήμη χαρακώνει τον καιρό
που μοίραζε ποτήρια και τασάκια.
Ο πόθος ξεκλειδώνει το θυμό
που έσκιζε κλειστά τα ραβασάκια.

Και βγαίνεις απ’ τη θάλασσα γυμνή
να βάλεις το στεγνό το φόρεμά σου,
το κόκκινο που μ’ άρεσε πολύ
ολόιδιο σαν τον άγριο έρωτά σου.