Μ’ ακουμπισμένο το χέρι στο στήθος,
σκέφτομαι ίσως
πως αν περάσει αυτό το μίσος,
θα πέσει ακόμα ένα τείχος.

Με κυνηγάει η ανάμνησή σου στα κρυφά
μου τάζει χάδια και φιλιά.

Την πόρτα προσπαθώ να κλείσω,
μα μετανιώνω κάνω πίσω,
παραπατώ κι αναρωτιέμαι,
αν πρέπει πάντα να σ’ αρνιέμαι.

Μα την καρδιά μου θ’ ακολουθήσω
κι ότι ψιθύρισε θα ζήσω.

Έρχεσαι μπαίνεις σαν αεράκι στα κρυφά,
μου τάζεις χάδια και φιλιά.