Πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος,
στα σκαλοπάτια σου...
Τι με τραβάει σ’ αυτό το χορό τον καθρέφτη ρωτώ
που είναι στα μάτια σου.
Πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος,
γκρεμός και θάλασσα...
κι ότι κρατούσα απ’ το χθες μες στο χέρι σφιχτά
όλα τα χάλασα.

Πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος,
στα ίδια λάθη μου...
κι ότι κι αν κάνω ν’ αλλάζει τροχιά και να μπαίνει ψυχρά
μεσ’ το καλάθι μου.
Πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος,
φεγγάρι κέρινο...
να μου τραβάει απ’ τ’ αυτί τη μικρή μου ψυχή
για τρίτο τέρμινο.

Και να τ’ αστέρια μου δυο μάτια ματιασμένα
και να τα χείλη μου ορθάνοιχτα για σένα.

Πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος,
σε πόρτα γυάλινη...
να’ ναι από δω μια βουή κι από `κει μια παρθένα ζωή,
βαρκούλα χάρτινη.
Πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος,
γιατί δε ρώταγα...
κι ήρθε η στιγμή στο ταμείο του κορμιού η εντολή
μ’ αυτά που χρώσταγα.

Και να τ’ αστέρια μου δυο μάτια ματιασμένα
και να τα χείλη μου ορθάνοιχτα για σένα.

Πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος,
τοπίο άγνωστο...
και η δική σου ματιά σαν ουράνια μπογιά να το κάνει ξανά
φωτιά τον Αύγουστο.
Πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος, πάλι μπρος,
φεγγάρι κέρινο...
να μου τραβάει απ’ τ’ αυτί τη μικρή μου ψυχή
για τρίτο τέρμινο.