Ο ήλιος πήρε να ψηλώνει 

του πεύκου δάκρυζε τη φλούδα

Σεπτέβρης κι ήθελε σεντόνι

και γεια σου Αύγουστε Ιούδα.

Γλυκά φυσούσε τ’ αεράκι

στα χάδια που έλειψαν μεσίτης

μα δίπλα σ’ ένα φυλλαράκι

γλεντά τη μεταμορφωσή της.

Μια άσπρη νύφη πεταλούδα

μπορεί και να `χε κι άλλο χρώμα

καρδια μου γιόρταζε, τραγούδα

σερνόσουν ως εχθές στο χωμα.

Ο ήλιος σκόρπαγε χρυσάφι

λουλούδια ευώδιαζαν και φρούτα

μα εκείνη έλεγε νισάφι

τα χόρτασες καρδιά όλα ετούτα.

Το «αύριο» δες που περιμένει

εκεί θα ζήσεις τη χαρά σου

θα πας παντού στην Οικουμένη

με τα καινούργια τα φτερά σου.

Χαζή κουβέντα και σενάριο

που παίρνει Όσκαρ στην οδύνη

πολλά που υπόσχεται το αύριο

μα τίποτε ποτέ δε δίνει.

Εμένα ρώτα με, που είδα

τι θέμα μου `βαλε ο Θεός μου

να γράφω χρόνια στη σελίδα

«κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου».