Δάκρυα φυγής κι ένα όνειρο ζωής
είναι οι μοναδικές μου αποσκευές
κι άδειες προσβολές
που δε θα άντεχε ποτέ κανείς
Ματώνει ο νους μου κλαίω
που λες για όλα φταίω

Λυπάμαι που χωρίζουμε, λυπάμαι, λυπάμαι
ο ψεύτης ο εγωισμός
φοβάμαι, δε σου τ’ ομολογεί, φοβάμαι
πως είμαι στη ζωή σου νόμος και θεσμός

Λύγισες ξανά και για άλλη μια φορά
οι υποσχέσεις σου γυμνά φαντάσματα
που όλο με κοιτούν
και γελούν ειρωνικά γιατί
της μοναξιάς ο πόνος
δεν είναι τώρα μόνος