Θύμωσα και τ’ άρωμά της το έσπασα,
φωτογραφίες της έσκισα.
Ήπια ουίσκυ και ξέσπασα.
Θύμωσα, αφιερώσεις της έκαψα,
στο μαξιλάρι της έκλαψα...
Μα φίλε μην της το πεις...

Να της πεις πως την ξέχασα κι είμαι καλά,
πως δε θέλω μαζί της πολλά.
Κι αν για χάρη της λιώμα με δεις, μην το πεις...
Να της πεις τη ζωή μου πως φτιάχνω ξανά,
μ’ αγαπάνε, δεν έχω κενά.
Κι αν για κείνη να κλαίω με δεις, μην το πεις...

Θύμωσα, όλα τα δώρα της πέταξα,
στις επαφές την διέγραψα.
Λόγια με μίσος της έγραψα.
Θύμωσα, ξύπνησα μ’ άγνωστα σώματα
ράκος μετά στα πατώματα...
Μα φίλε μην της το πεις...

Να της πεις πως την ξέχασα κι είμαι καλά,
πως δε θέλω μαζί της πολλά.
Κι αν για χάρη της λιώμα με δεις, μην το πεις...
Να της πεις την ζωή μου πως φτιάχνω ξανά,
μ’ αγαπάνε, δεν έχω κενά.
Κι αν για κείνη να κλαίω με δεις, μην το πεις...

Μην το πεις...