Βρε, μιας και είσαι ζωντανός
με λάδι στο καντήλι,
πριν σφαλιστεί ο ουρανός
και ‘ρθει πιο πριν το δείλι,
ζήσε όσο λεύτερος μπορείς,
σ’ ό,τι αγαπάς χατήρι,
κάνε, και πήγαινε χωρίς
τον φόβο ψωμοτύρι.

Αν κάνεις συντροφιά στην πλάνη,
ανήμερο θεριό ο πόνος σου,
η ίδια ντροπή θα σε ξεκάνει,
καλό κουμάσι και του λόγου σου.
Ποιο κομποσκοίνι να σε σώσει,
άμα γεμίζεις πορτοφόλια;
O χρόνος θα σε παραδώσει
σε τέρατα δίποδα αποφώλια.

Και λιγωμένος θα μετράς
το κάρπισμα της κλάκας.
Στους άδικους ν’ αποζητάς
το δίκιο – τι μαλάκας!
Σε βουρλίζει η εποχή
κι ο ηγέτης το βιολί του.
Ο ήλιος τραβάει την προσοχή
μόνο στην έκλειψη του.

Τα πάνω κάτω φέρανε οι κουφάλες
και τρέμουν σύγκορμοι οι παρασαλεμένοι.
Ντροπιάζουν τον ηγέτη οι πολλές κρεμάλες
και το καρπώνονται οι κανακεμένοι.
Στον παράδεισο η βλακεία γυρεύει πόρτα.
μια κουστωδία δειλών μάς στέλνει στα τσακίδια
και μπρος στο κλάδεμα του ανθρώπου, όπως πρώτα,
άνομη η σκέψη μου κι η πράξη μου ίδια.

Μάθανε οι απόκαιροι το κάθε χούι σου
και σε διαβάσανε οι κοσμοχαλαστές,
ξεχωρίζουν στον όχλο το σουλούπι σου
οι επιμελείς υποκριτές.
Βλέπεις, τα κουσούρια σου και τα λάθια σου
είναι απασφαλισμένα.
Έχασες και τα γούρια σου,
που σου τα ‘χε η οργή όλα καμωμένα.

Άρα λοιπόν τι απέμεινε;
Μια άδικη μοιρασιά.
Το μόνο που σου ξέμεινε,
κάνε όπλο σου τη μπαμπεσιά.
Όπως τους τιμά και τους αξίζει
- οι μακελάρηδες ύπουλα να φεύγουν,
καθώς το μίσος τους τριγυρίζει.
Ούτε να μετανοιώνουν, ούτε να διαλέγουν.