Ο Πίκος , το ξάνθο αρκουδάκι
στο δάσος κλαίει μοναχός
είχε μια μάνα ο φτωχός
και ένα μονάχα βόλι ο κυνηγός.

Πίνει νερό
πικραίνεται και πάει
γιατί δεν έχει κάποιον
να αγαπάει...

Μια μέρα στο μικρό ρυάκι
ένα σκιουράκι του γελά,
παιχνίδια κανουνε τρελά,
Θέ μου, να μην τελειώσει τέτοια χαρά.

Πίνει νερό
δροσίζεται και πάει
έχει έναν φίλο
και τον αγαπάει.

Τον σφίγγει πάνω στην καρδιά του
μα έβαλε δύναμη πολύ
και το σκιουράκι το μελί
άφησε την πνοή του δίχως φιλί.

Πίνει νερό
μαραίνεται και πάει
δεν το μαθαν ποτέ του
ν’ αγαπάει.