Ο καιρός θα το γυρίσει στη βροχή
και σε λίγο η πρώτη στάλα της θα στάξει
και δε θα `ρθεις για να κάνουμε αρχή
για το ραντεβού που χρόνια μου `χεις τάξει
Αλλά ξάφνου τι ανέλπιστη χαρά
κάποια βήματα ακούονται στις σκάλες
είσ’ εσύ που η καρδιά μου λαχταρά
και που σ’ έφεραν οι πρώτες οι ψιχάλες

Τώρα βρέξε όσο θες είναι τόσο συμπαθές
ν’ αγαπάς με της βροχούλας το σικόντο
και την όμορφη σιωπή να την κόβει μι’ αστραπή
κάπου κάπου στ’ ουρανού το γκρίζο φόντο
Αν με νιώθεις ουρανέ σε ικετεύω μα το ναι
το γαλάζιο σου το χρώμα μην ξανοίγεις
αλλά βρέξε δυνατά και η μπόρα ας κρατά
για να μην μπορείς αγάπη μου να φύγεις

Τη βροχούλα από τότε αγαπώ
γιατί κάτι το δικό σου μου θυμίζει
και το άρωμ’ απ’ το χώμα το νωπό
στην αγάπη μας εκείνη με γυρίζει
Αλλά φέτο δε σε έφερε ξανά
του φθινόπωρου η ψιχάλα σαν και τότες
είμαι μόνη και δεν είσαι πουθενά
για να πουμ’ αγκαλιαστά αυτές τις νότες