Όταν πήγες κάποιο πρωϊνό
κάπου σ’ εναν τόπο μακρινό,
περπάτησα, περπάτησα,
ψηλά τον ήλιο κράτησα,
μα ήσουν τόσο μακριά.
Μεγάλη έκανα ευχή
να σταματήσει η βροχή
που ’πεφτε μέσα στην καρδιά.

Ταξιδιώτης μ’ ένα αγέρι
κι ένα σύννεφο
κίνησα ένα μεσημέρι
κι ήρθα να σε βρω.

Πίσω απ’ το μεγάλο ανήφορο
κύλαγε η ζωή σαν το νερό.
Ο δρόμος μου ο μακρινός,
ο μολυβενιος ουρανός
δεν είχαν τέλος και αρχή.
Τα στήθια μου ανάψανε
και τα φτερά μου κάψανε
μα ουδέ ποτάμι ούτε πηγή.

Ταξιδιώτης μ’ ένα αγέρι
κι ένα σύννεφο
κίνησα ένα μεσημέρι
κι ήρθα να σε βρω.