Πάλι κι απόψε η μορφή σου με πληγώνει,
η απουσία σου ξαπλώνει στο σεντόνι.
Κλαίω σαν μικρό παιδί μέσα στη νύχτα...
Μάτια μελαγχολικά μου, καληνύχτα...

Σαν μαρτύριο κατάντησε η ζωή μου
Και υποφέρει το μυαλό και το κορμί μου,
Που σε λάτρεψα αυτή είναι η ανταμοιβή μου.

Κι εγώ εδώ ακροβατώ και τη ζωή μου ανατρέπω.
Να με πονάς, να με πληγώνεις πάλι απόψε επιτρέπω.
Κι εγώ εδώ παραπατώ, ψάχνω να βρω τον εαυτό μου
με συντροφιά τον πληγωμένο εγωισμό μου.

Πάλι κι απόψε τον εαυτό μου δεν ορίζω
και διαρκώς τ’ όνομά σου ψιθυρίζω.
Και το φεγγάρι λυπημένο με κοιτάει
και τρυφερά στο μαξιλάρι μου γλιστράει.