"Σαν δυο σταγόνες μοιάζουμε
σαν δυο Θεούς σε θέλω
στ’ απόμακρα τα σύννεφα
μόνος σε ταξιδεύω.

Να `σουν δροσοσταλιά μικρή
στους ώμους μου να γέρνεις
στης άνοιξης τα πρωινά
τα ρόδα να μαραίνεις.

Ξυπνώ και βλέπω γύρω μου
ξυπνώ δε σε γνωρίζω
χαμήλωσα και τις φωνές
για να σε νανουρίζω.

Να `σουν βροχούλα ξαφνική
που πέφτει στα ποτάμια
να σκέπαζες με τον αφρό
τα άδεια μου σκοτάδια.

Η καταιγίδα δυνατά
γύρω σε παρασέρνει
μες στην υγρή της τη ροή
στα χρώματα χορεύει.

Της άνοιξης τα πρωινά
δεν φέρνουν καταιγίδες
μοιάζουνε μόνο στις λευκές
τις άγραφες σελίδες"