Ξέρω εκείνη η μέρα ότι κάποτε θε να ρθει,
που λες από την πλάση ο ήλιος θα χει πια χαθεί
και θα βουρκώσει ως πέρα ο ουρανός,
σαν μακριά πετάξει ο αϊτός.

Πού πας αϊτέ και σταυραϊτέ,
δε θα βρεις τη χαρά,
μείνε αϊτέ και σταυραϊτέ,
δίπλωσε τα φτερά.

Τώρα που εγώ εσένα αγαπώ
και τη δική σου αγάπη λαχταρώ
μείνε μες τη δική μου αγκαλιά
μην πας αϊτέ σ άλλη φωλιά.

Μα, όμως μου λέει "φεύγεις"
της καρδιάς μου η φωνή,
μα αυτή τη μέρα θα έχω σβήσει
απ'την παραμονή.

Κι όμως βλέπει τώρα η περισπέρα πια καθάρα
πως ο αϊτός τινάζει και δοκιμάζει τα δυο φτερά
και πως η μαύρη μέρα δεν αργεί
που ο αϊτός θα πάει σ’αλλή γη.

Πού πας αϊτέ και σταυραϊτέ
δε θα βρεις τη χαρά
μείνε αϊτέ και σταυραϊτέ
δίπλωσε τα φτερά.

Τώρα που εγώ εσένα αγαπώ
και τη δική σου αγάπη λαχταρώ
μείνε μες τη δική μου αγκαλιά
μην πας αϊτέ σ άλλη φωλιά.

Μα, όμως μου λέει "φεύγεις"
της καρδιάς μου η φωνή,
μα αυτη τη μερα θα εχω σβήσει
απ’ την παραμονή.