Πολλές φορές μου είχες πει οτι θα φύγεις,
όμως ποτέ μου δεν το πήρα σοβαρά.
Έλεγα χώρια μου πως δεν μπορείς να ζήσεις,
πως μου ανείκει η δική σου η καρδιά...

Μα όταν βρήκα στο τραπέζι μου το γράμμα
παρατημένα από πάνω τα κλειδιά.
Τότε κατάλαβα πως μόνο ένα θαύμα
πίσω θα σ’ έφερνε σε μένανε ξανά...

Κι έκλαψα, ήξερα στο βάθος πόσο έφταιξα
που με τα αισθήματα σου έπαιξα
κι άφησα μια αγάπη να χαθεί...
Έκλαψα, σπάνιο για μένα όμως έκλαψα
όταν πια κατάλαβα ότι σ’ εχασα,
ράγισα σα να `μουνα γυαλί...

Πολλές φορές μου είχες πει πως θα μ’ αφήσεις,
γελούσα όμως συνεχώς ειρωνικά.
Εγώ σου έλεγα πως δε θα μ’ αποφύγεις
κι εσύ τα πάντα στη ζωή είναι δανεικά.

Μου είχες γράψει ότι άλλο δεν αντέχεις
τα τόσα λάθη συνεχώς να συγχωρείς.
Πρώτη φορα που στη ζωή μου βγήκα ψεύτης
γιατί κατάλαβα ότι το εννοείς...