Η εποχή των πάγων φτάνει
κι ο ήλιος φεύγει από δω
Μπαίνουμε πάλι στο σκοτάδι
Όλα γίναν τον σωστό καιρό

Ήταν μια μέρα που καθόμουν στην άκρη
σε είδα στη στάση σκεφτικό
σε λεωφορείο άδειο να μπαίνεις
και να λες, εγώ δεν είμαι για δω

Και τότε ούρλιαξα, όχι μη φεύγεις
Μη μας αφήνεις μόνους εδώ
Γυρίζει πίσω με κοιτάει και λέει
Έχω κι άλλους που πρέπει να δω

Στο όνειρο μου χτες το βράδυ
με σκότωσα εφτά φορές
πίσω από ένα σπασμένο καθρέφτη
κι η αλήθεια κυλούσε απ’ τις πληγές

Όταν σηκώθηκα ήταν νωρίς
κι είχα ένα φόνο μες στην καρδιά μου
κι έτσι έχω πάντα ένα όνειρο κακό
πίσω από την αδιάφορη
κι ανύποπτη ματιά μου
και τότε ούρλιαξα, όχι μη φεύγεις
Μη μας αφήνεις μόνους εδώ
Γυρίζει πίσω με κοιτάει και λέει
Έχω κι άλλους που πρέπει να δω

Η εποχή των πάγων φτάνει
κι ο ήλιος φεύγει από `δω
Μπαίνουμε πάλι στο σκοτάδι
Όλα γίναν τον σωστό καιρό