Έχω έναν φίλο στο τέλος του κόσμου,
τον λένε φρέσκου αέρα πνοή
Το χρώμα του, το χρώμα του γκρίζο
σαν την ομίχλη που θολώνει κάθε πρωί

Όπως και να με φωνάξεις μου λέει
τ’ όνομά μου είναι φρέσκου αέρα πνοή
Κι όταν με δεις, μη φοβηθείς
θα `ναι η ώρα για αλλαγή

Εγώ τον φωνάζω μαύρο Φλεβάρη,
μπορεί το χρώμα των ματιών του να φταίει γι’ αυτό
που μοιάζουν σα δυο βρόχινες στάλες
όπως κυλάνε από τον ουρανό

Μια μέρα ένοιωσα κάτι μες το μυαλό μου
να μεγαλώνει, να θέλει έξω να βγει
Γράφω ένα κύκλο και μέσα μια λέξη,
τον παρακάλεσα κοντά μου να `ρθει