Κρέμασαν στον τοίχο ένα πρόγραμμα για ανάσες
«Πόσες έχεις; Παρ’ τες!», μου είπαν
Κοίταξα τριγύρω και το `σκισα απ’ τον τοίχο
προδόθηκα απ’ τον ήχο, με είδαν.

Έτρεξα να φύγω πριν κάποιος με βρει και φωνάξει
Θεέ μου τι κάνω!
Σκέφτομαι και τρέχω όπως μου `χουν διδάξει
Μα εγώ είμαι «εντάξει» και δε θα πεθάνω, Ε δε θα πεθάνω!

Πήρα ένα γράμμα με άγνωστες λέξεις
«Μπορείς να διαλέξεις» μου γράφουν
«Κάθε μέρα θα λες ότι σου λέμε,
οι καταστάσεις φταίνε», υπογράφουν.

Έτρεξα να φύγω πριν κάποιος με βρει και φωνάξει
Θεέ μου τι κάνω!
Σκέφτομαι και τρέχω όπως μου `χουν διδάξει
Μα εγώ είμαι «εντάξει», και δε θα πεθάνω, Ε δε θα πεθάνω!

Τι τους νοιάζει, τι τους νοιάζει
κι αν τα μάτια μου κλείσω;
Τι τους νοιάζει, τι τους νοιάζει;
Θεέ μου κόλαση μοιάζει, μα επιλέγω να ζήσω.