Ζωή, λευκός αφρός πικρής θαλάσσης
άρωμα φυγής εσχάτης
σου λέω εγώ εδώ δε μένω
εδώ υποφέρω.

Ζωή, γλυκιά αγκαλιά μα και εφιάλτης
και εγώ ο πιο απλός διαβάτης
το ξέρω πως δεν είναι αστείο
λοιπόν αντίο.

Ζωή, φιλί στερνό ποινής εσχάτης
στερέωμα μιας γης φευγάτης
σε λίγο φεύγει αυτό το πλοίο
λοιπόν αντίο.

Για μας δεν υπήρξε πουθενά ο Παράδεισος
δεν υπήρξε ούτε η Κόλαση ποτέ
εμείς ζούμε Ελεύθεροι στην δική μας την Άβυσσο
ζούμε μόνοι της δικές μας τις στιγμές, τις πολύτιμες στιγμές.