Ήλιο ζητάω τώρα που πονάω, ήλιο δανεικό
γιατί θυμάμαι, πως κάποτε μπορούσα
απ` αυτόν να κρατηθώ.
Η αγάπη είναι μια τρελή φωτιά
καίει της μνήμης τα παιδιά
γι` αυτό ξεχνά να χαίρεται
να κλαίει αυτή ξεχνάει
και με τους κεραυνούς μιλάει.

Αγάπη αόρατη κλωστή
έλξη, μέθη, μέθεξη...
Στις φλέβες ρέει αίμα γοερό
ρίγος υποδόριο.
Πιάνομαι ξανά γερά απ` τη βροχή
στους ουρανούς να σκαρφαλώσω,
τους άγριους κι ατίθασους κεραυνούς
σε ήχο Δώρειο να ενορχηστρώσω.

Βροχοποιος σε έκσταση,
τα χέρια μου στην έκταση
τον ουρανό κοιτώ.
Πρωτόγνωρος ερωτισμός
άστραψε στο `'είναι'’ μου
κι ο ουρανός ξεσπά.
Τραγουδούσαμε εμείς το χορό της βροχής,
΄΄ελα, έλα να βραχείς
έλα, έλα να χαρείς