Φορτώνω την καρδιά μου θυμό και χαραυγή
και πριν ο ήλιος βγει, με τα όνειρα μαλώνω
που έρχονται ακάλεστα, μου πιάνουν το τραπέζι
και μοιάζουν με παιδί που φωτιά ζητά να παίζει,

Φωλιάζει στην καρδιά μου ανάμνηση μπαμπέσα
αγάπη χάθηκες στην Ατλαντίδα μέσα.
Ζεις μέσα σε μύθους, σε λαικές ψυχές
σαν δράκος μου σκαλίζεις με φωτιά πληγές.

Μοιάζεις με δραπέτη απ` το ψυχιατρείο
τρελή γυρνάς στους δρόμους
ζεις το δικό σου μεγαλείο.
Μαρμαρυγή σαν σπόρος μέσα μου γυρίζει
ριζώνει πάντοτε στο νου
στην καρδιά μου όμως ανθίζει.

Όνειρα, της καρδιάς μου αλυσίδες
όνειρα...
μνήμες κι όνειρα, του μυαλού μου οπτασίες
όνειρα...