Πάντα φοβόμουν τους τοίχους
τους χτυπούσα και βγάζαν περίεργους ήχους
κι είχαν οι τοίχοι πάντα αυτιά
τώρα έχουν σάρκα και οστά.

Πάντα φοβόμουν το βλέμμα
που κοιτάει εσένα αλλά βλέπει εμένα
τη νύχτα σκαλίζει τα μυστικά μου
που έχω κρυμμένα στην καρδιά μου.

Αν ξαφνικά ένα βράδυ
δεν φτάσει ως εδώ το σκοτάδι
τους αρουραίους της πλάσης θα δεις
σαν Άγιο Πνεύμα επί της γης.

Σου γράφω από τα χαρακώματα
νύχτα προς ξημερώματα
στίβω την καρδιά μου να βγάλει μελάνι
φωτιά μου δίνει όμως κι ατσάλι.